ÖZLEDİĞİM ŞİMDİ ÇOK UZAKLARDA

Bazen sorarsın yanındakine;

Şu geceyi şu güneşi nasıl hatırlayacağız on yıl sonra diye.

Bilmem, der yanındaki

Dünyanın o an için en güzel gülüşüyle.

On yıl bu dile kolay,

Yine de sayılı gün gelir geçer işte.

Gidip soruverirsin

Nasıl hatırlıyorsun diye.

Hatırlamıyorum der,

Hala bir uzun şiir gözleriyle.

Bir fotograf bile yok ki bende der,

Hatırlamıyorum işte.

Kendini düşünürsün;

Elinde olmasa da fotograflar,

Zihnin

Albümlerce o ve gülüşü.

Elini onun gibi koyarsın çenenin altına,

Belki o artık böyle yapmıyordur dersin,

Boşverirsin,

Elin de böyle durmaktan mutludur zaten.

Yine de

İstemesen de

Hayıflanırsın, nasıl hatırlamaz dersin,

Öylesine şiddetli bir pembedir ki bakışları,

Kendi bencilliğine inat

Öyle masumdur ki gülüşü hala...

Sen de gülersin

Gözünden damlalar yavaşça yere düşerken.

Bir kez daha farkedersin

Kimse onun kadar güzel gülemez şu dünyada.